Áskapaður hamingjudagur

Jebb, ég á nefninlega afmæli í dag, til hamingju ég. Ég vaknaði við að systir mín spurði mig í stresskasti hvort ég gæti skutlað henni í stærðfræðitíma uppí Breiðholt og af því að ég var svo hamingjusöm og af því að ég er svo yndisleg systir þá sagði ég já. Vaknaði, settist upp, klæddi mig og fór niður. Ég bað hana því að gera annan greiða fyrir mig í staðin, að hringja í föðurömmu mína og spurja hvort ég mætti kíkja í heimsókn. Hún gerði það fyrir mig og ég heyrði það á henni að amma hefði óskað henni til hamingju með systur hennar. Systir mín var sko ekkert að pæla í því en þegar ég kom niður stigann (lúllaði í mömmurúmi í nótt) fékk ég knús og pínu vandræðalegt hamingjubros. 

Þegar ég hafði skutlað henni uppí Breiðholt fór ég til ömmunnar minnar og fékk góðar viðtökur og pabbi hringdi þangað til að óska mér til hamingju. Amma sagðist ekki geta munað hvenær hún sá mig seinast svona hamingjusama ásýndar. Ég veit ekkert af hverju ég er svona glöð í dag en mig langar helst að valhoppa um bæjinn og kalla, "jámmlida, jámmlida, jámmlida" og brosa hringinn og kasta blómum. En ég ætla ekki að gera það, ég þarf að læra.

 Ég er búin að fá alveg þó nokkur sms með alls konar hamingjuóskum. 

Þegar ég beið útí bíl eftir systur minni hringdi ég í mömmu því hún hafði ekki enn hringt í mig. Ég sagði "hæ" og hún sagði "hæ, hvernig gengur?" og ég hugsaði, "það skiptir ekki máli, ég hringdi ekki til að segja henni hvernig mér gengi." en ég sagði að mér gengi illa að læra því einbeitingin væri farin en ég sagði að mér liði alveg einstaklega vel í dag. Að lokum þurfti ég að hætta að tala við hana því ég var að fara að keyra, systir mín var komin í bílinn, svo við enduðum símtalið.

Tvem tímum síðar hringir hún í mig og segir "hæj, til hamingju með afmælið engillinn minn!!!" og ég rak upp glaðlegan hlátur. Mamma hafði frestar afmælisdeginum mínum út af prófunum. Ég hafði reyndar líka gert það en það er ekki mér að kenna þó frumurnar og boðefnin í heilanum mínum geri það ekki. Persónuleiki minn er 23 ára í dag. Ég get ekki sagt að frumurnar séu svo gamlar, þær endurnýjast á reglulegu tímabili og boðefnin, ég veit ekki með þau. 

Miðað við það, hvað ætli ég sé þá raunverulega gömul? Hvaða "ég" er 23 ára? Persónuleikinn? Ekki líkaminn. Persónuleikinn er samansafn af viðbrögðum boðefna og fruma í líkamanum en þær endurnýjast en þekkingin sem heldur áfram að þróast... endurnýjast hún? Er hægt að segja að þróun endurnýist? 

Tilvist mín og viðvera mín er 23 ára en hvað er þá "mín"? Það er ég. Hvað er ég?

 Jæja, ég hef ekki tíma til að spá í þetta núna. Hvort ætli ég komist að svörum við þessum pælingum í læknisfræði eða heimspeki? 

Ekki vissi ég...

að það væri svona skemmtilegt að eiga fiska. Við fengum okkur annan Grím og hann er mun skemmtilegri, syndir meira og er ekki bara undir sama steininum. Í gær tók hann æðiskast. Það var orðið dimmt úti og allt slökkt hérna inni og svo ákváðum við Jón Anton að kíkja á fiskana og kveiktum ljósið. Það fór svona rosalega illa í Grím að hann synti fram og til baka á glerið í búrinu, klessti á hægri vinstri. Nú er hann sofandi og hangir á munninum eins og hann sé sogtappi. Jacob er búin að vera á iði síðan hann kom til okkar. Hann var það líka í búrinu í dýrabúðinni. Okkur langar í einn skalla og eina riksugu en það verður að bíða til næsta mánamóta.

 

TIL HAMINGJU MAMMA MÍN

  

                               

móðir mín yndislega er orðin fjörutíu og tíu ára í dag!

gæti ég hafa eignast betri móður?

fallegasta konan í heimi

 TIL LUKKU MÓÐIR

LUV JA

 -mamma mín er sætasta móðir í geymi-

Brandari dagsins : elsku mamma...

Mamman gekk framhjá herbergi dóttur sinar og varð nokkuð undrandi að sjá að það var búið að búa um rúmið og taka til í öllu herberginu. Hún sá að það var umslag á miðju rúminu og á því stóð "TIL MÖMMU".

Mjög áhyggjufull opnaði hún umslagið og las skjálfhent bréfið sem í því var.

    Elsku mamma,

það hryggir mig nokkuð að þurfa að segja þér með þessu bréfi að ég er hlaupin að heiman. Ég geri þetta svona til að koma í veg  fyrir að pabbi reiðist mér.   Ég hef að undanförnu fundið sterkar tilfinningar til Ahmeds og hann er yndislegur þrátt fyrir öll götin, húðflúrin, skeggið og mótorhjólagallana sína. En það er ekki bara það mamma mín að ég ber svona sterkar tilfinningar til hans því að ég er ólétt og Ahmed segir mér að hann sé ánægður með það. Hann er þegar búinn að kaupa hjólhýsi fyrir okkur að búa í og hann er búinn að safna helling af eldivið til að halda á okkur hita í allan vetur.

Hann er búinn að segja mér að hann langi til að eignast með mér fullt af börnum með mér og ég er innilega sammála honum með það. Ahmed hefur kennt mér að mariuana gerir engum illt í raun og veru, og ætlar hann að rækta nóg af því fyrir okkur þannig að við munum eiga nóg af því  afgangs til að skipta því á kókaíni og e-töflum handa okkur báðum. En ég vona líka að vísindamenn finni fljótlega lækningu á AIDS svo að Ahmed mínum batni, hann á það svo skilið!!!!!!  En ég bið þig að hafa ekki áhyggjur mamma mín því að ég er nú orðin fimmtán ára og kann alveg að sjá um mig sjálfa. Þar að auki er Ahmed orðinn þrítugur þannig að hann veit alveg hvað hann er að gera.

Einhvern daginn ætla ég svo að koma í heimsókn svo að þú getir hitt öll barnabörnin þín.

Þín dóttir Guðrún

P.s. Mamma, ekkert að ofansögðu er satt. Ég er í heimsókn hjá Siggu í næsta húsi.  Mig langaði bara að láta þig vita að það er margt verra í heiminum en einkunnarspjald mitt sem er í efstu skrifborðskúffunni. Ég elska þig. Láttu mig vita þegar það er óhætt fyrir mig að koma heim.

Vantraust á sjálfum sér?

Sælt verið fólkið, ég þarf að læra að treysta á sjálfa mig betur! Til að treysta öðrum þarf ég að treysta sjálfri mér. Hvað þýðir það? Ég fer ekki að ræna mig... nei ókei, þetta var silly! En... er verið að tala um sjálfstraust hér? já, ég hef slappt sjálfstraust en ágætt sjálfsálit, ég hef mikla trú á að það verði eitthvað af mér.... í framtíðinni...! Ég er að vinna smátt og smátt í sjálfri mér með því að hreyfa mig örlítið og mála meira og meira, klæða mig í samræmi við tilfinningar, í samræmi við mig. Ég lít þokkalega vel út, held ég, allavega, ég er ekki heimsk, held ég, allavega... hvað veit ég? Þetta er svoooo flókið. Ég veit að ég er traustur vinur. Ég vil ekki gera ranga hluti, umferðalagabrot eða önnur lagabrot nema ég sé á móti þeim. Held ég, eða hvað? Ef ég finn mér eitthvað að gera, vinna, skóla, sjálfboðastarf, saumaklúbb... eitthvað, þá væntanlega væri ég ekki svona mikið að hugsa um að "bæta" sjálfa mig. Hvað er svosem að bæta sem krefst svona mikils tíma? er það svo mikilvægt að breyta "öllu" þessu sem hugsanlega er hægt að breyta? Hver er ég þá eftir allar breytingarnar? Ég? Held ekki. En... samt er maður alltaf maður sjálfur nema ekki alveg alltaf! Hvað er ég að tala um? Til hvers eru þessar basettar spurningar?

Veit einhver hvað ég er að tala um og hvað ég er að leita að? Ég vil treysta sjáfri mér og ég vil mjög mikið treysta öðrum? Hvernig veit ég hverjum ég má treysta? Er það eitthvað sem ég finn í hjartanu? Þarf ég ekki að geta treyst sjálfri mér til að geta fundið fyrir trausti frá öðrum í hjarta mínu? Hvað þarf ég að gera?

 

Fjölskyldumeðferð

Í dag horfði ég á Dr. Phil í allan dag. Næstum! Anskoti marga þætti samt sem að fengu mig til að skipta um skoðun. Mig langar að búa hjá pápa. Mig langar að geta það. Ég vil ekki þurfa að flýja að heiman. Ég elska pápa mest í geymi og við vorum bestu vinir á tímabili. Svona sirka frá því ég fæddist og núna kannski fyrir ári eða svo. Við erum óvinir, við erum ósátt og ég veit ekki hvað ég get gert til að bæta ástandið. Ég vil fara í "hjónaráðgjöf", m.ö.o. fjölskyldumeðferð. Ég vil að mér líði vel innan um fjölskyldu mína og sérstaklega foreldra mína. Mér finnst fjölskyldan mín vera að sundrast. Ég flutti frá mömmu fyrir 3 árum og nú ætlaði ég að flýja frá pápa. Hvað er ég að gera rangt?

Ég er tilbúin að gera ALLT til að við pápi verðum aftur vinir! Ég sakna hans eins og hann var. Ég sakna hans mjög mikið. Ég sakna hans svo mikið að ég er hrædd við náin kynni við stráka því ég veit ekki hvort ég sé hrifin eða hvort mig vantar bara knús. Þar sem ég vil ekki gera neina vitleysu í þeim málum, geri ég ekkert. Næstum. Ég geri mistök. Því miður. Ég gar sagt pápa allt. Alveg allt en nú get ég ekkert sagt honum. Bara ekkert. Hvað gerðist? Hjálp!

veikindi bleh...

Rétt þegar ég hef náð mér í sæmilega mikið jafnvægi til að fara að hitta nýtt fólk og fara út og bara lifa lífinu aftur þá næ ég mér í flensu. sekk langt niður og foreldrar mínir elskulegu fara að hafa áhyggjur af mér. pabbi var að spurja mig hvað væri að taka við? hvernig ég hef ákveðið að lifa næstu viku? hvernig markmið ég ælta að setja mér? gosh! ég ætla að fara til læknis á morgun eða allavega hringja og tala við hann um gamalt mál sem ég hélt ég væri búin að ræða við lækninn um en komst að því um daginn að ég hafði gleymt að hringja aftur eftir að ég hafði hringt í fyrra skipti og læknirinn ekki getað svarað. svo ætla ég sennilega að panta tíma til að hann geti litið á hálsinn því ég er endalaust að hósta, það er e-ð í hálsinum sem ég er alltaf að reyna að losa e-ð með endalausum hósta. ég tek mér minn tíma á mínum fkn hraða. ég geri það sem mér finnst ég verða að gera og ég geri það sem ég vil gera.